Mijn diagnose
Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik voldoende levenservaring had om als maatschappelijk assistente aan de slag te gaan. Vrij snel vond ik een job in een revalidatiecentrum voor kinderen met leerstoornissen. Daar kwamen ook kinderen met autisme in therapie. Tijdens de teamvergaderingen werd hun 'afwijkend' gedrag beproken. Zelf vond ik dat gedrag helemaal niet zo vreemd. Aangezien iedereen zich gedeeltelijk in autisme herkent, schonk ik daar echter niet al teveel aandacht aan.
Toen ik wat later een diagnoselijst rond autisme moest overlopen met ouders, bleek dat ik zelf ook heel wat kruisjes zou aanduiden. Daarom ging ik op zoek naar de manier waarop autisme zich uit bij volwassenen.
Plots viel heel mijn leven als een puzzel in elkaar. Ik was blij te weten dat er een oorzaak was voor al mijn problemen. Eindelijk begreep ik wat er gebeurd was tijdens mijn stage van maatschappelijk werk. Eindelijk begreep ik waarom ik zoveel fouten maakte op het werk. Eindelijk begreep ik waarom er tijdens het eten bij mijn ouders steeds een moment was waarop ik stopte met eten. Eindelijk begreep ik waarom ik zo snel moe was. Eindelijk begreep ik waarom ik me zo slecht voelde in groepen...
Met die vermoedens stapte ik naar een diagnosecentrum. Mijn vermoedens werden bevestigd. Om zeker te zijn, liet ik me nogmaals testen bij een psychologe die gespecialiseerd was in autisme bij volwassenen. Ook daar werden mijn vermoedens bevestigd.