De kleuterschool
Plots moest ik me alleen zien te redden. Op de speelplaats voelde ik me helemaal verloren. Er waren immens veel prikkels. Iedereen liep er door elkaar, schreeuwde,... Ik voelde me dan ook erg bang.
Bovendien werd van mij verwacht dat ik contacten zou leggen met andere kinderen. Door mijn gebrek aan verbeelding had ik echter geen flauw idee hoe ik daaraan moest beginnen. Ik voelde me dan ook heel onzeker. Mijn klasgenoten voelden dat aan en speelden daarop in. Zo vonden ze het bv leuk om van me weg te lopen. Ik vond dat verschrikkelijk. Ik had het gevoel niet eens aandacht waard te zijn.
In de klas verliep alles meer gestructureerd, waardoor ik me iets veiliger voelde. Toch was er één jaar dat ik nooit zal vergeten. Heel dat jaar werd ik van de juf verplicht om naast een meisje zitten die iedereen pestte. Doordat ik niet wist hoe me te weren, was ik de enige die me liet doen. Dacht de juf nu echt dat ik het leuk vond dat men gedurende een heel jaar aan mijn haren trok, me pitste, mijn zaken stukmaakte,...? Waar was haar empathie?