Het ware geluk

 

Op een bepaald moment voelde ik me heel sterk aangetrokken tot het thema nondualiteit/advaita. Elk moment dat ik vrij had, keek ik naar video's op youtube over nondualiteit. Ik begon ook naar satsangs (samen zijn in waarheid) te gaan.

 

Ik begon in te zien dat al wat ik voorheen had gedaan om gelukkig te worden, nooit tot het ware geluk kon leiden. Ik had immers steeds de aandacht op het verkeerde gelegd. Er werd steeds gewerkt aan de persoon, nl aan de overtuigingen die ik had (wat ik geloofde over het verleden, over het heden en over toekomst, wat ik geloofde over mezelf, alle emoties die gepaard gingen met die overtuigingen,...). Er werd steeds geprobeerd om negatieve overtuigingen te veranderen in positieve, om slecht gedrag te veranderen in goed gedrag,...

 

Maar wat als het veranderen van die gedachten helemaal niet belangrijk is? Wat als het het geloof in die gedachten is die voor problemen zorgt? Wanneer men gedachten niet gelooft, maakt het immers helemaal niet uit of ze positief of negatief zijn.

Ik begon het denkproces te onderzoeken. Daarbij zag ik oa dat ik geen enkele controle heb over mijn gedachten. Ik weet niet welke mijn volgende gedachte gaat zijn. Ik kan niet kiezen om enkel positieve gedachten te hebben. Ik kan niet beslissen om het denken helemaal stop te zetten. Ik zag dat alle gedachten komen en opnieuw verdwijnen. Ik zag ook dat er iets is dat het denken waarneemt. Maar wie/wat neemt dat denken dan waar?

 

Uiteindelijk kwam ik bij een video van Mooji terecht. Mooji heeft een uitnodiging, waarbij hij je rechtstreeks laat ervaren wie je bent.

https://www.youtube.com/watch?v=pC6qomqv0BY&t=1635s

Hij verlegt je aandacht van je gedachten en emoties naar die plek, die stilte waarin alle emoties en gedachten opkomen en weer verdwijnen. Ik noem het de stilte, omdat ik het als een diepe vrede ervaar, maar er zijn vele woorden die plek, bv leegte, bewustzijn, liefde, de Bron,...

Wat werd er ontdekt?

  • Daar waar al wat wordt waargenomen veranderlijk is, is die stilte onveranderlijk. Alles komt er in tevoorschijn en verdwijnt er opnieuw in. We merken die stilte echter vaak niet op doordat al onze aandacht naar onze gedachten en emoties gaat. Men kan het een beetje vergelijken met de zon die wel altijd aanwezig is, maar vaak verborgen ligt achter de wolken. Ik heb altijd het geluk gezocht in de toekomst, terwijl dat geluk altijd al aanwezig was, maar ik het gewoon niet had opgemerkt.

  • Vanuit die stilte wordt alles zonder oordeel waargenomen. Er kunnen oordelen in opkomen en verdwijnen, maar de stilte zelf heeft geen oordelen.

  • Die stilte heeft geen vorm.

  • Die stilte heeft geen kleur.

  • Die stilte veroudert niet.

  • Die stilte heeft geen grenzen en verbindt aldus alles en iedereen.

  • Er is geen afstand tussen die stilte en mij. Iaw Ik ben die stilte. Al de rest is illusie. De persoon is een illusie, want alles wat verbonden is aan de persoon bv gedachten, emoties, lichaam,...is veranderlijk, terwijl die stilte er altijd is.

 

Sindsdien verleg ik steeds mijn aandacht van al wat in die stilte opkomt (gedachten en emoties) naar die stilte, waaruit die gedachten en emoties voortkomen.

 

Ondanks het een grote ontdekking was, voelde het heel normaal aan. Het was alsof ik dit altijd al geweten had, maar dan op verstandelijk niveau. Sinds die dag begon het dieper door te dringen.

 

Mooji verwittigde dat de kans groot is dat men uit gewoonte terug de aandacht gaat richten op al wat veranderlijk is. Daarom raadde hij aan om zo vaak mogelijk bewust naar die stilte te gaan. Ik volgde dat advies.

 

Mettertijd merkte ik dat die stilte me af en toe spontaan begon te overvallen. Het leven begon steeds meer vanuit die stilte waargenomen te worden. Op die momenten is er een soort afstand tussen het waarnemen en de gedachten en emoties. Het voelt een beetje alsof er een soort poederlaag op de emoties komt te liggen die alles afzwakt. Er ontstaat een diepe vrede.

 

Desondanks bleven oude kwetsuren nog steeds naar boven komen. Ze raakten me echter minder dan voorheen. Ik merkte dat er ook steeds zwaardere lessen op mijn pad kwamen en dat ik steeds vaker geconfronteerd werd met mijn minder leuke kanten.

Ik merkte dat ik me op die momenten, net zoals Mooji had voorspeld, nog geregeld identificeerde met de persoon, dat ik nog geregeld de gedachten die opkwamen geloofde. Ik bleef dan ook mijn overtuigingen onderzoeken en mijn emoties doorvoelen.

 

De laatste tijd voel ik dat die stilte bijna continu op de voorgrond is. Het leven gaat gewoon verder met al zijn ups en downs, maar het wordt steeds vaker bekeken vanop een afstand. Daar waar ik me vroeger echt diende in te spannen om in het hier en nu te leven, gebeurt dit nu automatisch.

Denk ik nu minder? Neen, al zijn er momenten dat het denken even stilvalt. Maar ik neem de gedachten niet meer serieus. Ik blijf mijn aandacht verleggen naar die stilte.

 

Ik voel dat het nog verder gaat evolueren. Misschien zou ik er nu nog niet mogen over praten. Er zijn immers nog steeds zaken die me uit evenwicht brengen en die ik dien te onderzoeken. Er is ook nog steeds het gevoel dat ik ook nog de persoon ben. Maar er is nu wel continu een vredig gevoel aanwezig op de achtergrond, zowel tijdens leuke momenten als tijdens moelijke momenten. En dat wou ik jullie toch even laten weten.

Het ware geluk ligt dus niet in het werken aan de persoon, maar in het besef dat men de persoon niet is!